یادداشت -۱۱- مادر!

هروقت که می آیم خانه امیدوارم اتفاقی نه‌افتاده باشد که باز فکرم را مشغول کند. خدا خدا می‌کنم که همه چیز رو ب‌راه باشد. هر بار نیست...
یعنی می‌خواهم بگویم وقتی می‌آیم خانه با کوهی از مشکلات و درگیری‌ها و معضلات روبرو می‌شوم. این‌بار بیماری مادر از همیشه بیشتر عذابم داد. مادرم را برده‌اند دکتر. یک تعداد از دکترها تشخیص MS داده اند. یک تعدادشان هم گفته‌اند انسداد شریان‌های مغزی‌ست. استرس برایش بد است... زودرنجی برایش بد است... ناملایمات برایش مضر است...
تمام این‌ها که جزء جدایی ناپذیر زندگی مادرم تا الان بوده است برایش مضر است. حالش را بدتر می‌کند. حال مرا هم بدتر می‌کند. وقتی می‌بینمش که از آن حال و هوای سرزنده و شادابش ب این حال و هوای خمودی و گرفتگی و گوشه‌نشینی کشیده است دلم می‌گیرد... حالم خراب می‌شود...
هرچه می‌خواهم وقتی می‌آیم خانه شرایط را طوری کنم که حداقل کم‌ترین مشکل روحی-روانی برایش اتفاق بی‌افتد، نمی‌شود. یعنی یک اتفاق بدتر می‌افتد. دیشب رفته‌ام از اتاقم در طبقه‌ی بالای خانه‌مان که چند وقتی‌ست برادرم آن‌را اشغال کرده چند کتاب بیاورم پایین که توی کمدم چند پاکت سیگار پیدا کردم. فقط همین‌مان کم بود که مادرم یک روز بیاید و این‌ها را ببیند و حالش خراب‌تر بشود. خواستم بروم و بزنم پس کله‌ی برادرم و بگویم احمق! مگر حال و روز مادر را نمی‌بینی؟! مگر عقلت ب فهمیدن این چیزها قد نمی‌دهد؟! دیدم واقعن عقلش قد نمی‌دهد. نصف مشکلات روحی مادرم ب خاطر اوست. او که قید همه چیز و همه کس را زده و گوشش بدهکار هیچ نصیحتی نیست...
دارم خراب‌تر میشوم با این اوضاع و همه را می‌ریزم توی خودم... مستعصل مانده‌ام... گیج شده‌ام... خسته‌ام...